Is het een wegwedtrijd? Nee. Is het een trail. Neuh, dat lijkt me niet. Wat is het dan wel? Een prachtige bosloop in .. ja waarin? Is het nou in Driebergen of in Doorn? Misschien wel op de grens van beide plaatsen. Wie zal het zeggen. Maakt ook niet uit, het was een mooie bosrijke omgeving. Met in ieder geval 3 aardige klimmetjes. Op een gegeven moment dacht ik: "Wat loopt het toch zwaar". Tot ik naast me keek en zag dat ik behoorlijk geklommen had. Vet! Als ik ergens niet goed in ben, is het nemen van klimmetjes. De Papendrechtse brug was altijd een killer voor mij. Had er ook een vreselijke hekel aan. Toch, zo in de loop van de tijd gaat het me steeds beter af. Tijdens mijn vakanties in Kroatië blijf ik ook gewoon lopen en daar moet je wel. Klimmen, that is. En dan is het ook nog eens zo tegen de 40 graden. Het is afzien, maar hoe je het ook wendt of keert, je word er ook sterker van. Dat geldt absoluut ook voor de crossjes die ik afgelopen winterseizoen gedaan heb. Technisch moeilijk en zwaar. Loop je dan weer op het asfalt, kun je alleen maar denken: "Wauw, dát loopt makkelijk!".
Eerlijk is eerlijk: ik zag een beetje op tegen vandaag. Al had ik op de website van de organisatie gezien dat het parcours niet heel zwaar zou zijn. Daarbij zou ik slechts 12 km lopen. Ik zag het dus zeker wel zitten en ik kan zeggen dat ik er zelfs behoorlijk veel zin in had. Ik werd niet teleurgesteld. Verre van dat. We moesten ons startnummer ophalen bij een soort vakantiepark in het gebied van Natuurmonumenten. Omdat het een gebied van Natuurmonumenten was, was het aantal deelnemers ook gelimiteerd. Ik meen 1200, wat nog best veel is. Dat aantal werd ook gehaald.
Het parcours was heuvelachtig, maar ik denk dat echte trail-lopers hier niet warm of koud van worden. Het leuke was wel dat de ondergrond heel afwisselend was. Mul zand, bosgrond met bladeren, een klein beetje blubberig, soms een grintpad, gras met diepe sporen en soms een klein stukje fietspad. Mijn beslissing om mijn Salomon Crossmax aan te doen was dan ook een hele goede.
Het waanzinnige van deze loop was toch echt het feit dat je in een soort natuurpark loopt, terwijl je moest klimmen en dalen. Een heuvelachtig bos, zo zou ik het willen omschrijven. Af en toe kwam je ook ruiters op paarden tegen. Dat werk. Je moest ook echt wel opletten waar je je voeten neerzette, want het grootste deel van het parcours was echt oneffen. Maar dat is nou juist zo leuk, al moet je wel oppassen dat je niet vergeet om om je heen te kijken.
De organisatie was top. Goede drankvoorziening onderweg (Isostar) en na afloop werd je getrakteerd op soep, appels en sportdrank. Het was aardig druk, maar dat deed absoluut geen afbreuk aan de sfeer. Ik ben niet zo van de blaaskapellen, maar vandaag was het best te pruimen. Tel daarbij op dat het weer perfect was (ok een zonnetje zou nog nèt even leuker zijn geweest) en je hebt de perfecte loop. Zo leuk kan je zaterdagochtend zijn, lieve mensen.
Deze wedstrijd is voor mij een klein beetje de aftrap voor mijn "trail-seizoen". Ik heb er inmiddels aardig wat in de agenda staan en ik moet eerlijk zijn. Ik ben bang dat het te zwaar voor me zal worden. Ik ben nou eenmaal belast met een spierziekte, maar toch, ik wil het zó graag en ik vind altijd dat ik het gevecht met mijn aandoening moet winnen. Dat heb ik nu ook heel sterk. Ik ga er gewoon voor en ik ga er vooral proberen ervan te genieten. Dat is ook de reden dat ik loop. Ik geniet ervan. Zeker wanneer ik loop in een wonderschone omgeving. Zoals vandaag. Dank aan de organisatie van de Driebergenloop. Volgend jaar ga ik voor de halve marathon daar. Een mens moet doelen hebben. Ik heb er genoeg ;-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten